Leylijnen

Leylijnen zijn kilometerslange rechte lijnen die dwars door het landschap lopen en oude bouwwerken met elkaar verbinden. Ze werden ontdekt in 1921 door Alfred Watkins uit het Engelse Herefordshire toen hij opmerkte dat een aantal megalithische bouwwerken, tumuli en middeleeuwse kerken ten opzichte van elkaar op een rechte lijn lagen. Watkins veronderstelde dat de rechte landschapslijnen het restant waren van prehistorische handelswegen. De studie die hij rond het fenomeen maakte heeft geleidt tot de publicatie van “The old straight track”, wat het basisboek zou worden voor ieder geïnteresseerde in leylijnen. Hierin beschreef hij de verschillende lijnen en hoe ze mogelijk ontstaan waren.

De belangstelling voor het onderwerp leidde tot de oprichting van een vereniging waarvan de leden hun plaatselijke bevindingen uitwisselden en uitstappen rond het thema organiseerden. Na de dood van Watkins in 1935 verzwakte de interesse in het onderwerp echter aanzienlijk. Twee jaar later merkte Arthur Lawton, één der leden van de verder bestaande club als eerste op dat op deze leylijnen en de bijhorende bouwwerken, bepaalde energievelden aanwezig waren die met de wichelroede te meten waren. Een vaststelling die weinig of geen indruk naliet, want toen in 1948 de vereniging werd opgeheven, was de belangstelling voor het verschijnsel praktisch verdwenen.

Na een intermezzo van meer dan tien jaar kwam het thema terug in de belangstelling toen een nieuwe golf van theorieën de kop opstak. Tony Wedd, een R.A.F. piloot legde een verband tussen, wat hij de ‘magnetische krachten van leylijnen’ noemde, en de UFO waarnemingen die zich in deze periode veelvuldig voordeden. De interesse voor het fenomeen bereikte echter een hoogtepunt op het eind van de jaren ‘60 wanneer in Engeland tijdens het hippie tijdperk het moderne occultisme hoogtij vierde. Leylijnen werden onder een vorm van landschapsaanbidding geplaatst en het verschijnsel kreeg de naam energielijnen.

Hierin scoorde de theorie van John Michell erg hoog met de bewering dat het lijnpatroon niets minder was dan het energetisch netwerk van moeder aarde. Als schrijver van een aantal esoterische boeken besteedde hij de nodige aandacht aan het onderwerp en onderzocht de streek van Lands End in het zuiden van Cornwall. Hoewel Michell zich enkel beperkte tot de megalithische bouwplaatsen kon hij vaststellen dat er niet minder dan 53 van deze heilige plaatsen door rechte lijnen met elkaar in verbinding konden gebracht worden.

De Britse Wichelroedeloper Tom Graves bracht in een aparte visie leylijnen in verband met etherische energiestromen die enkel met de wichelroede zouden voelbaar zijn. Hij vergeleek de aarde met een groot levend organisme waarop zowel megalieten en de latere kerken als acupunctuurnaalden in de meridianen van de aarde werden ingeplant. De theorie van Watkins, die in tegenstelling tot zijn opvolgers nooit beweerd had dat leylijnen energielijnen waren, werd meer en meer verdrongen door de “new age” gedachte. De prehistorische paden werden ‘krachtlijnen’. Verder onderzoek heeft echter aangetoond versies dat beide versies op waarheid berusten.

De pendel of wichelroede, maar ook wetenschappelijke apparaten kunnen aantonen dat het grootste aantal megalieten evenals de oudste kerken werden ingeplant op (meestal) rechte breuklijnen in de aardbodem. De grootste verzamelingen megalithische monumenten vindt men dan ook waar de elektromagnetische eigenschappen van diep in de bodem liggende gesteenten vrij hoog zijn.

De Canadees Persinger, hoogleraar in neurowetenschappen aan de universiteit van Ontario, stelde vast dat de energie van elektromagnetische velden de slaaplobben in de hersenen kunnen beïnvloeden en het bewustzijn veran­deren. Hij stelt dat uiteenlopende hallucinante of paranormale ervaringen zich dan ook op deze breuk­lijnen zouden kunnen voordoen. Verder werd bekend dat een langdurige hoge dosis straling de normale groei van veel gewassen afremt. Zo zien we op natuurlijke wijze een goed doorgaanbaar pad ontstaan. De “rechte weg” theorie van Watkins als de latere “krachtlijn” theorie vullen elkaar dus volledig aan. Het wordt eveneens duidelijk waarom op verschillende plaatsen verschijningen optreden of sommige personen helderziende waarnemingen hebben. Thans is algemeen bekend dat wie zich voor deze plaatsen openstelt de energie zal voelen toestromen.

Via luchtfotografie of Google Earth kunnen leylijnen nog op verschillende plaatsen opgemerkt worden. De geremde begroeiing van vele gewassen tekent zich duidelijk af, zowel op akkers als in bosrijk gebied.

© Cois Geysen